به گزارش شمالغرب به نقل از آران مغان، این روزها در حالی شهرستان پارس آبادمغان آماده برداشت گندم و جو از مزارع می شود که مسئله بحث برانگیز آتش زدن کاه و کلش همچنان در این شهرستان باقی است و معلوم نیست به چه قیمتی این اقدام ناپسند هر ساله پس از برداشت محصول تکرار می شود.
 

متاسفانه همه ساله در زمان برداشت مزارع غلات از جمله گندم و جو در سایه نا آگاهی مزرعه داران، کاه و کلش باقیمانده را برای سهولت کشت بعد، به آتش می‌کشند که این کار علاوه بر مضرات برای زمینهای کشاورزی و کاهش بهره وری زراعی، آسیب های جبران ناپذیر به محیط زیست می زند و غیرقابل چشم پوشی است.
 

با وجود هشدارها، کشاورزان گندمکار پارس آبادی همچنان اقدام به آتش زدن کاه و کلش مزارع می کنند به طوری که دود ناشی از این آتش سوزی ها تا کیلومترها آنطرف تر سطح وسیعی از فضای شهر و مناطق مسکونی را فرا میگیرد و مشکلات تنفسی برای مردم ایجاد می شود.
 

همزمان شدن فصل آتش زدن کاه و کلش مزارع در پارس آباد با تولید مثل و زادآوری حیات وحش بویژه پرندگان و پستانداران، نسل این گونه ها را با خطر جدی مواجه می کند. بعنوان مثال؛ مزارع گندم و جو زیستگاه بسیاری از پرندگان از جمله دراج است، گونه ای حفاظت شده که، به دلیل تخریب زیستگاه به ناچار در مزارع آشیانه می سازد و یا پرنده های دیگری چون چکاوک کاکلی و بلدرچین که متاسفانه به همراه تخم ها و جوجه هایشان در آتش کاه و کلش گندم و جو از بین می روند.
 

اما این موضوع مشکل امروز و فردا نیست‎؛ متاسفانه مسئولان ذیربط تا کنون کوچکترین برخوردی با افرادی که به دلیل عدم آگاهی از نتایج مخرب آتش زدن کاه و کلش مزارع، هرساله به این عمل مبادرت می ورزند به نمایش نگذاشته است و همچنان سالانه هزاران هکتار زمین و میلیونها موجود زنده از حشرات گرفته تا پستانداران در آتش می سوزند و این پرسش را در ذهن تداعی می کنند که چرا سازمان حفاظت محیط زیست بعنوان تنها متولی امر حفاظت از محیط زیست و همچنین وزارت جهاد کشاورزی بعنوان نهاد ناظر بر مزارع گندم و جو لااقل گامی جهت فرهنگسازی و آگاه ساختن بومیان منطقه نسبت به آسیب های این عادت زیانبار بر نمی دارند.

به گزارش آران مغان، آتش زدن کاه و کلش در سر مزرعه علاوه بر مشکلات زیست محیطی موجب از دسترس خارج شدن این محصول با ارزش از چرخه بهره وری تولید، و ضرر و زیان اقتصادی هنگفت به بخش کشاورزی پارس آباد می شود که در صورت مدیریت و ایجاد صنایع تکمیلی می توان از پسماندها و محصولات فرعی مربوط به گندم و جو در جهت بهره برداری اقتصادی استفاده لازم را برد.